Historia Zielunia i okolic w datach



1452Dziedzicem Zielunia był Ninogniew Kryski (*ok. 1404 + ok. 1474)herbu prawdzic - mąż Małgorzaty z Zielonej. Prawdopodobnie tereny Zielunia otrzymał Kryski w posagu za żonę od Świnków i rozpoczął ich kolonizację.
1500Na początku XVI wieku Zieluń wspólnie dziedziczyli trzej wnukowie Ninogniewa i Małgorzaty z Zielonej, a synowie Ninogniewa wojewody płockiego - Jan (*1470), Piotr i Paweł. Ostatecznie jednak Zieluń dostał Paweł , też wojewoda płocki.
1533Zieluń znajduje się w posiadaniu Jakuba Dłutowskiego. Prawdopodobnie jako zastaw.
1543Zmarł Paweł Kryski - wojewoda płocki - jeden z trzech wnuków Ninogniewa. Po jego śmierci zagospodarowanie terenów prowadzi Stanisław Kryski - syn Pawła, który założył kilka osiedli. W tym czasie w skład dóbr Zielunia wchodziły poza Zieluniem również Cioski, Radziny, Ruda, Dziwy, Świnogóra (lub Synogóra; dziś: Sinogóra), Siemcichy, Rynowo, Dąbrowice, Chromakowo i Rozważyn.
1578Wieś Zieluń w powiecie sierpeckim Obszar 6 łanów (ok 105ha). Posiada 4 zagrody rolne, 4. rzemieślników i młyn. Zieluń należy do parafii Lubowidz.
08.05.1578Utworzenie parafii Zieluń z kościółkiem drewnianym pw. Św. Trójcy. Parafia powstaje dzięki staraniom Stanisława Kryskiego (*1536 +1595) - dziedzica Zielunia, wojewody z Drobina. Parafia Zieluń objęła m.in Dąbrowice, Siemcichy, Rynowo oraz inne, niektóre tereny należące przedtem do parafii Lubowidz i Dłutowo. Erygowania parafii dokunuje biskup płocki ks. Piotr Dunin Wolski (*1531 +1590).

1595Po śmierci wojewody mazowieckiego Stanisława Kryskiego, następują długotrwałe spory majątkowe między jego trzema synami (Wojciechem, Feliksem i Piotrem) a ich macochą wdową, Katarzyną Kosińską, która objęła Zieluń, jak się zdaje, na własność w rozliczeniu wniesionego posagu.
1601Katarzyna Kosińska wychodzi za mąż za Jana Zbigniewa Ossolińskiego.

1607Umiera Katarzyna Kosińska - właścicielka Zielunia. Po jej śmierci dziedzicem zostaje Jan Zbigniew Ossoliński - jej kolejny mąż. W kościele św. Jacka w Warszawie znajduje się, ufundowany przez niego, manierystyczny nagrobek.
1612Maksymilian Ossoliński (*1588 +1655) - syn Jan Zbigniewa i Katarzyny Kosińskiej - przekazuje Zieluń Maciejowi Kuczborskiemu z Dębska, pisarzowi ziemskiemu zawkrzańskiemu.
1616Zmarł Maciej Kuczborski herbu Ogończyk - właściciel Zielunia. Dobra dziedziczy jego bratanek, Stanisław Kuczborski, chorąży płocki, a następnie kasztelan sierpecki.
1641Zmarł Stanisław Kuczborski - właściciel Zielunia. Po jego śmierci Zieluń dziedziczą jego synowie: Andrzej, Maciej i Jan.
1662Dziedzicem dóbr zieluńskich zostaje Jan Kuczborski (do 1668 roku). Nie wiadomo jednak czy był to syn Stanisława, kasztelanic sierpecki, czy jego daleki kuzyn, w 1674 roku kasztelan rypiński - też Jan syn Bartłomieja, który w tych latach nabył dobra zieluńskie, łącząc je z posiadanym już wcześniejm Będziminem i Rozwozinem. We dworze w Zieluniu było wtedy 5 szlachty, 5 czeladzi i na wsi 30 poddanych.
1674Zarządcą dóbr zieluńskich zostaje Andrzej Rykaczewski. Do Zielunia należały wtedy też Ruda, Dąbrowica, Rynowo, Świnogóra oraz leżący w województwie chełmińskim Bryńsk.
1680W latach osiemdziesiątych XVII wieku Jan Kuczborski zastawił dobra w Zieluniu Kazimierzowi Antoniemu Sułkowskiemu.
1708Zarządcą Zielunia zostaje Franciszek Gostomski.
1712Wojciech Sułkowski, syn Kazimierza, zastawia dobra zieluńskie Katarzynie Wieckiej, wdowie po Władysławie Makowskim.
1718Wojciech Sułkowski zastawia Zieluń wraz z Dłutowem,Wronką i Kozim Lasem Marcinowi Chełstowskiemu, podkomorzemu chełmińskiemu. Ten zaś zastawił je Tomaszowi Wylazłowskiemu, synowi Wojciecha.
1722Właścicielem dóbr Zieluń zostaje Stanisław Kuczborski, syn Jan Kuczborskiego, kasztelana rypińskiego. Folwark Zieluń miał wtedy 34 poddanych.
1732Zmarł Stanisław Kuczborski - kasztelan rypiński, dziedzic Zielunia, Osieki i Łapinowa w ziemi dobrzyńskiej. Stanisławowi udało się wykupić z długoletnich zastawów dobra w Zieluniu.
1733Po śmierci Stanisława Kuczborskiego, jego syn Antoni sprzedaje dobra Kazimierzowi Rudzińskiemu z Mińska Mazowieckiego, ówczesnemu kasztelanowi ciechanowskiemu, a następnie wojewodzie mazowieckiemu, po którym dobra odziedziczył jego syn Antoni Rudziński.
1775Po pierwszym rozbiorze Polski, Prusacy zaanektowali północne skrawki Mazowsza. Położone na prawym brzegu Działdówki (obecnie Wkry) Zieluń, Ruda, Galemin (dziś Galumin), Pątki, a także Płociczno znalazły się za kordonem, po stonie rosyjskiej.
18.11.1778Król Stanisław August Poniatowski wydaje dla wsi Zieluń przywilej na odbywanie co środę targów. Można bylo handlować zbożem, bydłem i wszelkimi innymi przedmiotami.
1783Po 1783 roku Antoni Rudziński sprzedaje dobra Kajetanowi Skopowskiemu, stolnikowi brzesko-kujawskiemu, który był dziedzicem Zielunia w 1790 roku. W kolejnych latach dobra w Zieluniu nabył Adam Zalewski, który jednocześnie skupił bieżuńskie Zamojskich. Powstał duży kompleks dóbr z ośrodkami w Bieżuniu, Zieluniu, Dłutowie i Sarnowie, złożony z ponad trzydziestu wsi.
1807Pożar w Zieluniu, który prócz wielu domostw strawił również kościół parafialny.
1816Odbudowanie kościoła drewnianego pod wezwaniem Św. Jana Nepomucena przez proboszcza ks. M. Wiśniewskiego.
1817Zieluń liczy 52 dymy i 395 mieszkańców.
1827Zieluń posiada fabrykę sukna i stanowi posiadłość Adama Kandyda Zaleskiego. Parafia Zieluń należy do dekanatu mławskiego. Ludność 2440 osób. Zieluń gmina: Powierzchnia 16.940 morg ( ok 8.500ha ). Ludność 4121 osób w tym 7 wyznania prawosławnego i 206 żydowskiego. 399 domów. W gminie znajdują się dwa kościoły, synagoga, urząd gminy, komora celna. W skład gminy wchodzą miejscowości: Adamowo, Biernaty, Dłutowo, Jabłonowo, Kozilas, Marszewnica, Nicko (dziś Nick), Przerodki, Ruda, Straszewy, Wawrowo, Wronka, Wylazlowo, Zdrojek (dziś Zdrojki), Konopaty, Zieluń.
1830Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Stanisław Przetakiewicz

1835Adam Zaleski pozostawia 2 córki: Amalię, żonę Jacka Krempskiego (prezesa Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w 1835 roku) i Florentynę , żonę Franciszka Bromirskiego z Golan w powiecie ciechanowskim. Zaleski pozostawił bardzo skomplikowaną sytuację finansową dóbr, na których ciążyły liczne długi. Postępowanie spadkowe ciągnęło się przez wiele lat. W tym czasie dobrami zarządzał w zasadzie Krępski, zmarły w 1849 roku w wieku 68 lat. Jego jedyna córka Aniela, dziedzicząca dobra w Dłutowie i Zieluniu, wyszła za Konstantego Tabędzkiego.
1840Z braku funduszy na utrzymanie nauczyciela zostaje zamknięta szkoła elementarna powstała prawdopodobnie z początkiem XIX wieku po pożarze Zielunia.
1850Główny folwark dóbr w Zieluniu-Dłutowie liczył 1074 mórg, w tym 913 mórg ziemi ornej, a ponadto w skład dóbr wchodziły wsie i folwarki: Wawrowo, Wronka, Kozi Las, Ruda, Ruda-Straszewy, Marszewnica, Zdrojki, Przyradki (dziś Przerodki), Konopaty, Adamowo, Lisia Góra i Jabłonowo (łącznie około 4000 ha). Począwszy od połowy XIX wieku intensyfikował się proces karczunku lasów należących do dóbr, a ciągnących się między Pątkami i Płochocinem na południe, a także aż do lasów należących do Bryńska, które pozostały w Prusach i odpadły od dóbr w Zieluniu. Na terenie tych lasów z małych osad leśnych powstały dwa duże folwarki Konopaty i Wygoda. Konstanty i Aniela Tabędzcy pozostawili trzy córki, z których jedna, Stefania, młodo zmarła na gruźlicę. Była żoną Kazimierza Chłędowskiego, austriackiego ministra i znanego autora dzieł głównie dotyczących historii i kultury włoskiej. Dobra w Zieluniu i Dłutowie wykupiła z mężem inna córka Tabędzkich - Aniela - żona Aleksandra Czarnowskiego, dzidzica dóbr Łąki w powiecie kutnowskim.
1850Prawdopodobnie w połowie XIX wieku pojawiła się miejscowość Konopaty. Była to zapewne pierwotnie osada leśna. Było tam 119 ha ról, ale w 1888 roku, gdy zakładano dla Konopat oddzielne księgi hipoteczne, wydzielono tam 3 oddzielne części (litery A, B, C), każda po 335 ha. Wszystkie 3 części Konopat należały do spadkobierców Konstantego Tabędzkiego. Wykupione zostały - podobnie jak Zieluń - przez Czarnowskich i do końca należały do Adama Czarnowskiego. Jedynie Konopaty litera C w 1934 roku przeszły na własność Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Na terenie Konopat były dwa skupiska budynków zwane Konopaty Stare oraz położone bardziej na północ Konopaty Nowe, a także osada Ośniak, położona między Konopatami Starymi a Pątkami.
10.10.1863Zlokalizowany w rejonie Galumina obóz powstańczy został zaatakowany przez rosyjską kolumnę 150 żołnierzy piechoty i 50 ułanów. Kolumną dowodził starszyna Kuleszow. Oddziałami polskimi w sile 300 żolnierzy piechoty i 60 ułanów dowodził mjr. Camillo Lencisa. W skład oddziałów powstańczych wchodziły: oddział Władysława Cieleckiego ("Orlik"), mjr. Piotra Czarlińskiego ("Piotr Czarny"), Bronisława Gasztofta i Władysława Cichorskiego ("Zameczek"). Wymierzony znienacka atak został odparty przez żołnierzy (32 sterzelców) z oddziału "Orlika", którymi dowodził Karol Miller. Sytuacja stała się trudna, kiedy w wyniku szarży wykonanej przez ułanów uciekła część oddziału powstańczego. Pozostali powstańcy zmuszeni byli przeprawić się na drugi brzeg rzeki Wkry, a nastepnie cofnęli się do lasu. Straty polskie były znaczne - ok 60 zabitych i rannych. Kilkunastu powstańców dostało się do niewoli. Większym stratom zapobiegło męstwo oddziału Karola Millera broniącego mostu, przez który cofali się powstańcy. Bohaterstwem odznaczyli się również Cielecki i Gasztoft. Cichorski wraz ze swoimi ludźmi na początku bitwy opuścił pole bitwy. Nie są znane nazwiska poległych w tej bitwie, poza 23-letnim Bonikowskim, pochodzącym ze wsi Gulbiny (pow. Lipno) oraz Ignacym Wasiakiem z Osówki (pow. Lipno). Wiadomo, że pewna liczba powstańców zabranych do niewoli, została spalona przez Kozaków w stodole majątku ziemskiego Dziwy. Ludność miejscowa dotychczas nazywa miejsce spalenia powstańców "czerwoną stodołą". Rozbite oddziały polskie, dowodzone przez mjr. Camillo Lencisa i Cichorskiego, wycofały się na teren powiatu lipnowskiego. wkrótce opuściły go uznając, że operacje partyzanckie nie mają tam szans powodzenia, z powodu małej powierzchni lasów, braku miejsc niedostępnych oraz powszechnej wrogości mieszkających tam około 22 000 kolonistów niemieckich. Zgubiwszy nieprzyjaciela powstańcy założyli obóz w rejonie Osówki niedaleko Żuromina. Wkrótce jednak, dowiedziawszy się o miejscu pobytu powstańców, nieprzyjaciel odkomenderował trzy kolumny ( z Sierpca, Lipna i Mławy).
14.10.1863Między Osówką a Stokiem na lewym brzegu Wkry doszło do krwawej bitwy między oddziałem rosyjskim kpt. Gerdsdorfa (ok 1500 żołnierzy) a oddziałem liczącym ok 300 powstańców dowodzonym przez mjr. Camillo Lencisa i kpt. Gasztoft. Polacy bili się bohatersko, podtrzymywani dobrym dowodzeniem i osobistym męstwem swoich oddziałów. Zamieszanie w szeregi wkradło się dopiero wówczas, kiedy padli w walce mjr. Camillo Lencisa, a kpt. Gasztoft został ciężko ranny. Rajmund Otrembski w swojej relacji tak pisze o bitwie pod Galuminem i Osówką: Ojciec mój, Gracjan Otrembski, który brał udział w obu bitwach, opowiadał nam w domu, że w bitwie o Rudę-Galumin koło Zielunia dnia 14 X 1863 roku (data bitwy ustalona na podstawie metryk śmierci), brało udział ok 400 ludzi pod dowództwem Gasztofa [..]
20.10.1863[..] Po poniesionej klęsce o Rudę oddział znów musiał stoczyć bitwę w liczbie ok 300 ludzi, otoczony pod Dziwami koło Lubowidza przez Kozaków. Oddział ten został zupełnie rozbity i rozproszony, a wielu powstańców pojmano i wywieziono na Sybir. Chwilowe zamieszanie zostało opanowane przez pozostałych oficerów i powstańcy przebili się przez szeregi nieprzyjacielskie, wycofując się do lasu. Bitwa trwała cztery godziny. Według Zielińskiego poległo wówczas 31 powstańców. Do niewoli dostało się 26 powstańców. Poległuch w bitwie między Galuminem a Rudą pogrzebano na dwóch cmentarzach, ponieważ Galumin należał do parafii Lubowidz, a Ruda do parafii Zieluń. Resztki rozbitego oddziału powstańczego przedostały się do lasów Skwirlneńskich, dokąd w pogoń za nimi wyruszył płk Dryzen.
1864W czasie powstania styczniowego w bitwach i potyczkach w okolicach Zielunia i Lubowidza zginęło 47 powstańców. Na cmentarzu w Zieluniu spoczywają: G. Szymański, Gustaw Potkański, H. Krawski, Ostrowski, Krysz, T. Bulewski, J. Woliński, W. Chodakowski, F. Czarniecki, A. Krychowski, H. Dziekański, M. Szczepkowski, Camillo Lencisa (Lenejzo), W. Dąbrowski, K. Lewandowski, J. Kotoński, S. Zieliński, Zawadzki oraz 10 z imienia i nazwiska nieznanych. Na cmentarzu w Lubowidzu pogrzebano ciała 19 powstańców o nieznanych nazwiskach.
1867Pożar kościoła.
15.04.1867Wzmianka w Gazecie Toruńskiej z 20.04.1867 roku o zajściu w karczmie w Glinkach.
1874Wybudowanie, obecnej do dziś świątyni parafialnej w miejsce spalonego drewnianego kościoła. Budowa trwała od 1872 roku. Do parafii należą miejscowości: Dąbrowice, Konopaty, Nowy Folwark, Przerodki, Ruda, Rynowo, Siemcichy, Synogóra, Wapniska, Zieluń, Żarnówka.
08.04.1876Zmarł proboszcz parafii Zieluń - ks. Stanisław Przetakiewicz.

09.04.1876Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Kacper Strusiński.

1884Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Marian Witkowski.
05.05.1885Ks. bp Henryk Kossakowski konsekruje śwątynię parafialną.
1890Zieluń jest osadą, wsią i folwarkiem liczącą 1361 mieszkańców (wzmianka ze Słownika Geograficznego Polski).
1898Dobra zieluńskie dziedziczą: Józef, Adam, Adolfina (żona Stanisława Łubieńskiego) i Aniela - dzieci Aleksandra i Anieli Czarnowskich. Po podziale dóbr z rodzeństwem Zieluń staje się własnością Adama Czarnowskiego, który będzie dziedzicem aż do okresu międzywojennego.
1906Proboszczem parafii Zieluń zostaje Antoni Sękowski.
01.1906Masowe aresztowania za wprowadzenie języka polskiego do biurowości gminnej. W gminie Zieluń zostali aresztowani: Jan Sobieski (wójt), Stanisław Kruszyński (pisarz), Antoni Osiecki (pełnomocnik) i Eugeniusz Sobieski [Dziennik Polityczny ROZWÓJ, Łódź 1906]
1909Od parafii Zieluń odłączono miejscowość Dąbrowice, która została dołączona do parafii Chamsk.
1910Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Izydor Połubiński.

1912Od parafii Zieluń odłączono miejscowości: Syberię, Wapniska, Rynowo i Żarnówkę, które przyłączono do parafii Syberia.
1913Do parafii Zieluń przyłączono miejscowość Toruniak wcześniej należącą do parafii Dłutowo.
1914W latach 1914-1920 powstaje szkoła w Zieluniu, Dłutowie, Wronce i Straszewach. Powstaje biblioteka parafialna, Straż Ogniowa oraz Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży.
08.05.1914Zmarł proboszcz parafii Zieluń - ks. Izydor Połubiński.

01.07.1914Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Wacław Gieryszewski.

1915Budowa linii kolejki wąskotorowej Lidzbark-Zieluń i dalej do Kongresówki. Została ona zdemontowana przez Niemców w 1919 roku.
18.01.1920Wojsko Polskie pod dowództwem por. Czerkiewskiego maszerując od Zielunia przekracza granicę w Nowym Zieluniu aby wyzwolić Lidzbark spod jarzma pruskiego.
21.07.1920Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Franciszek Giergielewicz.

1924Parafię wizytuje bp. płocki Antoni Julian Nowowiejski.
1925Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Józef Rojewski.
1926Osada miejska, wieś i gmina (z przynależnymi miejscowościami Ruda, Straszewo, Wronka). Sąd pokoju w Kuczborku, sąd okręgowy w Mławie. 1339 mieszkańców. 10 km do kolei w Lidzbarku. Targi we wtorki na manufakturę i galanterię. Straż ogniowa ochotnicza. Apteki: W. Leszczyński. Bławaty: K. Czarka, R. Czarnoczapka, N. Grynberg, S. Hausman, Sz. Kadecka, Z. Lesman, A. Radzanowicz, R. Witenberg, Ch. Żółty. Kowale: K. Liszewski, W. Liszewski, A. Paszek, I. Tuszyński, J. Zieliński. Krawce: Sz. Maj. Młyny: J. Krupiński, K. Jerko (Ruda), J. [...]miecki. Murarze: R. Iwanowski, M. Kamiński, B. Wesołowski. Piekarze: M. Iwanowski, H. Kubisz, W. Lewalski, F. Szałkowski. Piwiarnie: J. Rogman. Rzeźnicy: A. Noworski, M. Prusak, P. Skoniecki, A. Wojtal. Skóry surowe: A. Osman. Artykuły spożywcze: M. Cynamon, K. Czarka, J. Komosiński, H. Kubaszka, J. Leśniewski, M. Olszewska, A. Skórnik: G. Szpiro, W. Zalewski. J. Skłodowski. Stolarze: B. Piotrowski, A. Rogman. Szewcy: J. Błaszkiewicz, J. Gierszkowicz, J. Jabłoński, S. Markowski, Z. Ruciński, K. Szczuka. Ślusarze: I. Sarnecki. Zboże: M. Frajer. Wiatraki: J. Chmielewski. Właściciele ziemscy: Adam Czarnowski (Konopaty), Adam Kazimierczak (Wylazłowo), Konstanty Kuczmarski (Przerodki), Wiktor Liberadzki (Marszewnica), Jan Osiecki (Biernaty), Stanisław Osiecki (Wylazłowo), Adolf Tabęcki (Nick).
1928Zieluń, wzmianka z Księgi Adresowej Polski.
1930Apteki: S. Kaziński. Bławaty: R. Czarnoczapka, N. Grynberg, S. Hausman, Sz. Kadecka, Z, Lesman, A. Radzanowicz, R. Witenberg, Ch. Żółty. Kołodzieje: W. Liszewski. Konie - handel: M. Waksman. Kowale: K. Liszewski, Sz. Maj, A. Paszek, I (L). Tuszyński, J. Zieliński. Krawcy: Sz. Maj. Młyny: J. Krupiński, K. Jerko (Ruda), J. Osiecki. Murarze: R. Iwanowski, M. Kamiński, B. Wesołowski. Piekarze: M. Iwanowski, M. Kubaszko, W. Lewalski, F. Mendalko. Piwiarnie: J. Rogman. Rymarze: F. Nowakowski, Sz. Olszewski, B. Skorupowski, F. Skorupowski. Rzeźnicy: A. Noworski, M. Prusak, P. Skoniecki, A. Wojtal. Artykuły Spożywcze: M. Cynamon, K. Czarka, J. Komosiński, H. Kubaszewska, Sz. Niepomoszcz, M. Olszewska, W. Zalewski, W. Zborowski, S. Naworski, J. Rochoń (Wronka), F.(Straszewo) Sadowski, J. Skłodowski (Straszewo). Stolarze: B. Piotrkowski, A. Rogman. Szewcy: Sz. Lewalski, S. Markowski, Z. Ruciński, K. Szczuka, S. Sztramski, J. Zieliński. Ślusarze: I. Sarnecki. Wiatraki: J. Chmielewski (Wronka). Wyszynk trunków: M. Iwanowski. Zboże: M. Frajer. Właściciele ziemscy: Adam Czarnowski (Konopaty), Adam Kazimierczak (Wylazłowo), Konstanty Kuczmarski (Przerodki), Wiktor Liberadzki (Marszewnica), Jan Osiecki (Biernaty), Stanisław Osiecki (Wylazłowo), Adolf Tabęcki (Nick).
01.07.1930Ks. Józef Rojewski zostaje mianowany kapelanem Zgromadzenia Sióstr Misjonarek św.Rodziny w Ratowie.
01.04.1931Urodziła się Helena Pilejczyk zd.Majcher.
Rodzice:Stanisław i Helena zd. Rutkowska
Rodzice chrzestni:Dominik Skoniecki i Aniela Skawińska.
Mąż: Lucjan Pilejczyk (ślub 23.07 1955 Olsztyn par.św.Józefa)
Łyżwiarka szybka Klubu Olimpia Elbląg, reprezentantka Polski na olimpiadzie zimowej w 1960 roku w Squaw Valley, gdzie w biegu na 1500 metrów zdobyła brązowy medal (II miejsce zajęła Elwira Seroczyńska - koleżanka z klubu). Honorowa obywatelka Elbląga oraz honorowy gość Polskiego Komitetu Olimpijskiego w Vancouver. Inne ważniejsze sukcesy to: II miejsce na mistrzostwach świata w Oestersund w 1960 roku (bieg na 1000 metrów), 37-krotna mistrzyni Polski w biegach na 500, 1000, 1500, 3000 metrów i 5-krotna wicemistrzyni Polski w wieloboju. Do dziś mieszka w Elblągu.

18.07.1931Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Franciszek Mieczkowski.

10.09.1941Zmarł w Działdowie Ks. Franciszek Giergielewicz, proboszcz parafii Zieluń w latach 1920-1926
06.10.1942Egzekucja 20 Polaków jako odwet hitlerowców za uwolnienie przez partyzantów z aresztu w Zieluniu polskich więźniów m.in. Anastazego Kołodziejskiego ps."Gromek". Przez powieszenie zginęli wówczas: Czesław Amancewicz, Jan Bartosiewicz, Bronisław Bronecki, Antoni Dunikowski, Michał Dunikowski, Tadeusz Gross, Julian Gołębiewski, Jan Grochowski, Ryszard Hałużyński, Piotr Józefowicz, Wacław Katarzyński, Jan Pawłowski, Bronisław Piskorowski, Stanisław Sokolski, Jan Stachowski, Rajmund Wiechowski, Stanisław Wojtkiewicz, Stanisław Zawierta, Jan Zalewski, Longin Zalewski.
05.07.1947Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Marian Franciszek Żebrowski.

15.10.1948Zmarł Ks. Józef Rojewski proboszcz parafii Zieluń w latach 1925-1930
1954Na podstawie Ustawy z dnia 25 września 1954 roku Gmina Zieluń staje się gromadzką radą narodową.
09.02.1957Zmarł proboszcz parafii Lubowidz - ks. Franciszek Mieczkowski. W latach 1931-1946 proboszcz parafii Zieluń. Pochowany został na cmentarzu w Szumowie.

10.12.1957Zmarł Ks. Wacław Gieryszewski proboszcz parafii Zieluń w latach 1914-1920.

06.08.1958Poświęcenie dwóch dzwonów kościelnych przez ks. biskupa Tadeusza Pawła Zakrzewskiego.
28.11.1960Oddanie do użytku nowego budynku szkolnego przy ul.Szkolnej 7.
06.10.1968Odsłonięcie pomnika upamiętniającego ofiary faszyzmu niemieckiego - straconym przez powieszenie w dniu 6 października 1942 roku, 20. Polaków.
1971Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Jan Kadłubowski.
01.01.1973Na podstawie Ustawy z dnia 29 listopada 1972 utworzono gminę Lubowidz, do której przynależy miejscowość Zieluń.
14.07.1976Peregrynacja obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w parafii św. Jana Nepomucena w Zieluniu.
1979Uroczystość odsłonięcia pomnika Powstańców Styczniowych 1863 roku
08.09.1993Zmarł proboszcz parafii Zieluń - ks. Marian Franciszek Żebrowski.

20.06.2002Proboszczem parafii Zieluń zostaje ks. Sławomir Rosiński.
07.09.2010Wizyta pasterska ks. bp. Piotra Libery - biskupa płockiego.
25.02.2013Zamrł w Nidzicy ksiądz Jan Paweł Kadłubowski. Urodzony 26.06 1935 roku w Janowie z rodziców Ignacego i Anny Kadłubowskich. Wyświęcony na kapłana w Płocku w 1960 roku. Proboszcz parafii Zieluń w latach 1971-2002
29.06.2014Obchody setnej rocznicy powstania Ochotniczej Straży Pożarnej w Zieluniu.
16.08.2015Peregrynacja obrazu Matki Bożej Częstochowskiej.




2010 ROK ZAŁOŻENIA STRONY
Kontakt e-mail: zielun.pl@gmail.com